नवीन घरात प्रवेश करतानाच्या आईच्या भावना

चार वर्ष राहिले परक्या भाड्याच्या घरात,

परंतु मन गुंतून राहिले आमच्या जुन्या घरात 

अवती भवती दरवळायच्या जुन्या आठवणी,

भासायचे, आल्या शेजारील इंदू व विमल दारी. 

जणू पद्मनाभची चिमणी उडाली भुर्र्कन 

आणि जाऊन वसली अंबिकाच्या घरट्यात 

ती मोकळी हवा, माणसांचा गजबजाट 

सारे काही जसे झाले इतिहासात गुडूप  

किरायाचे घर होते मोठे आणि छान

पण सतत झुर्रत होते कोंडलेले मन 

मन भरारी घेत राहिले जुन्या घराकडे 

पण पदरी राहिले रोज दिवस मोजणे 

पासष्ट वर्षांनी पुन्हा करतेय तोच गृहप्रवेश 

कात टाकलेल्या नव्या रूपाच्या घरात 

नव्या भिंती आलिंगन देत म्हणत आहेत 

तू आलीस आणि आपले घर झालंय पूर्ण 

प्रिय आईस

पोटच्या मुलांना आभाळाएव्हढे प्रेम दिलंस

आमचे अश्रू स्वतःच्या डोळ्यात साठवलेस

परंतु आमचे डोळे ओले होऊ दिले नाहीस

स्वतः झिजलिस आणि आम्हाला फुलवलेस

वयोमानाने आता थकलीस तू, असे वाटते 

तरी डोळ्यातील माया अजून तशीच भासते 

मनातील प्रेमाचा जोश व शरीरातील ताकद 

दोघांचाही विरुद्ध दिशेने चालू आहे प्रवास

आजही समोर आल्यावर उत्साहाने उठतेस 

थोड्याच वेळाने ताकद नाही म्हणून बसतेस 

जेव्हा हे सर्व मी बघतो माझ्या डोळ्यासमोर

तेव्हा अनाहूत वाहू लागतात मनात अश्रू झरझर 

तुझ्याशिवाय जीवन, जणू एक रिकामे अवकाश 

तुझ्या अस्तित्वातच घडले माझे अस्तित्व सावकाश 

तुझ्या प्रेमाच्या रोपट्यातून फुललेले मी एक फुल 

पण मनात रोज फुलतं आई तुझ्याच कृतज्ञतेचं फूल

असेच अचानक वादळ आलं

 

असेच अचानक वादळ आलं,

वृक्षाची एक फांदी कोलमडली.

फांदीवरचे आपलं घरटं थरारलं,

क्षणात सारी स्वप्ने भरकटली.

 

अंधाराने मला संपूर्ण घेरलं होतं.

आजूबाजूला चाचपडलं तर फक्त

माझी दोन बाळे मला बिलगून होती,

बाकी सारं दूरपर्यंत धुरसटच होतं

 

घरट्यातील पणतीची ज्योत विजली होती,

सारे बळ एकवटून एक दृढनिश्चय केला.

डगमगायचे नाही, हार नाही मानायची,

मनाशी चंग बांधला व उजेड तेजत ठेवला.

 

बाळांनो, धीरगंभीर समस्या समोर होती,

नियती जणू काही माझी परीक्षा घेत होती.

निराधार होते तरी तुम्हाला आधार देता देता,

आपोआप स्वतःला आधार मिळत होता.

 

सबळ समर्थ स्वकीयांनी हात पुढे केला,

परिस्थितीशी झुंजत लढत मार्ग काढला.

वाटेत कधी गारवा तर कधी झळ लागली,

पण त्या चटक्यांपासून तुम्हाला दूर ठेवली.

 

स्वमेहनतीने तुम्ही आता सक्षम व सबळ झालात,

पण वयोमानानुसार स्वकीय थोडे दुर्बळ होत आहेत.

कालपर्यंत त्यांनी दिलेल्या आधाराला ठेवून माझ्या लक्षात,

आज त्यांच्या आधाराची काठी बनणे हेच माझ्या ध्यानात.

जणू आयुष्यातला आनंदच हरवला

(आपला थोरला मुलगा आनंद अचानक गेला त्या आईच्या मनातल्या भावना) 

माझा आनंद गेला, जणू आयुष्यातला आनंदच हरवला, 

माझ्या कुशीत वाढलेला, आज अनंतात भुर्रकन उडाला. 

 माझ्या आयुष्यात पदार्पण करून, 

 माझे आई बनायचं स्वप्न साकारलंस. 

पण आज तूच असे अचानक जाऊन, 

का रे, मला असे अधांतरी सोडलंस? 

मी आता कोणाला दटावणार? 

व माझ्यावर कोण ओरडणार? 

आपले प्रेमाचे ओरडणे झगडणे, 

सारेच कसे अचानक इतिहास झाले. 

गाढ झोपेत तुझ्या हसण्याचा आवाज येतो. 

मन प्रसन्न होते, चेहेर्यावर कळी फुलते. 

नेमका तेव्हाच माझा हुंदका घात करतो, 

झोप मोडते आणि त्याक्षणीच स्वप्न तुटते. 

तू सोडून गेलास जणू माझे अस्तित्वच शून्य झाले, 

पण मी अजूनही आईच आहे, तुझीच आई आहे. 

तुझ्या आठवणींतच अजून तुझे अस्तित्व जपतेय, 

त्याच ऊर्जेने उर्वरित आयुष्याचे दिवस पुढे रेटतेय. 

आभाळाकडे बघूत आक्रोशून विचारते, 

माझा नंदा मला परत कधी भेटेल? 

परंतु सर्वत्र निःशब्द शांतताच पसरते, 

ऐकू येतात ते फक्त घरंगळणारे अश्रू. 

तेव्हा उमजते माझा आनंद गेला, 

जणू आयुष्यातला आनंदच हरवला

रिटायरमेंटच्या उंबरठ्यावर

 

रिटायरमेंटच्या उंबरठ्यावर

 

बरीच वर्षे हा प्रवास केला, सतत निरंतर न थकता

आयुष्यात स्वप्नांची शिदोरी बांधत चालता चालता

वाटेत शिदोरीतून काही स्वप्ने घरंगळून फुटली

धारातीर्थी झालेल्यांच्या जागी नवीन स्वप्ने बांधली

परंतु कधी ना हिम्मत हारली ना जिद्द सोडली

 

कधी खाच खळग्यात गटांगळ्या खाल्ल्या

कधी उंच पर्वत गाठून उल्हासीत झालो

आभाळ ठेंगणं झाल्याच्या गुदगुल्या झाल्या

तेव्हाच तेथून धरणीच्या मिठीत आलो

 

आता आयुष्याच्या ह्या टप्यावर उभा आहे

मागे वळून बघितले तर कधी स्वतःवरच हसू येते

तर काही आठवणी डोळे ओलेचिंब करतात

शिदोरीतील काही अपूर्ण स्वप्नांनी प्राण सोडलेत

तर काहींनी तग धरून उजेडाची आस धरलीय

 

निवृत्ती हा आयुष्याच्या उत्तरार्धाचा आरंभ,

शेवट नसून जीवनाच्या दुसऱ्या पर्वाचा प्रारंभ.

नवा ताजातवाना जोम, हुरूप, जोश एकत्र करण्याचा,

रिटायरमेंटच्या उंबरठ्यावरून नवीन सूर्योदय बघण्याचा.