पोटच्या मुलांना आभाळाएव्हढे प्रेम दिलंस
आमचे अश्रू स्वतःच्या डोळ्यात साठवलेस
परंतु आमचे डोळे ओले होऊ दिले नाहीस
स्वतः झिजलिस आणि आम्हाला फुलवलेस
वयोमानाने आता थकलीस तू, असे वाटते
तरी डोळ्यातील माया अजून तशीच भासते
मनातील प्रेमाचा जोश व शरीरातील ताकद
दोघांचाही विरुद्ध दिशेने चालू आहे प्रवास
आजही समोर आल्यावर उत्साहाने उठतेस
थोड्याच वेळाने ताकद नाही म्हणून बसतेस
जेव्हा हे सर्व मी बघतो माझ्या डोळ्यासमोर
तेव्हा अनाहूत वाहू लागतात मनात अश्रू झरझर
तुझ्याशिवाय जीवन, जणू एक रिकामे अवकाश
तुझ्या अस्तित्वातच घडले माझे अस्तित्व सावकाश
तुझ्या प्रेमाच्या रोपट्यातून फुललेले मी एक फुल
पण मनात रोज फुलतं आई तुझ्याच कृतज्ञतेचं फूल
